Maja odgarnęła włosy spadające jej na twarz podczas marszu. Sprawdziła zegarek. Jeszcze się nie spóźniła. Odetchnęła, próbując się uspokoić. „Idź wolniej”, nakazała sobie, „masz jeszcze sporo czasu”.

Zwolniła, ale tylko na chwilę. Myśli jej wirowały. Dzisiaj zaczyna szkolenie! Zdenerwowana, mamrotała pod nosem ważne daty z historii Polski. Jeszcze trochę zdąży sobie powtórzyć, zanim dotrze do wielkiego gmachu Historycznego Biura Detektywistycznego:

– Tysiąc czterysta dziesięć, bitwa pod Grunwaldem… o to na pewno mnie zapyta…

Bardzo chciała zrobić dobre wrażenie na wujku, który miał być od dziś jej mentorem i przewodnikiem. Słynny Detektyw Drążel – zawsze skryty w cieniu swojego kapelusza, poważny, elegancki, trochę tajemniczy… i niezwykle skuteczny w swojej pracy. Niestrudzenie docierał do prawdy, nie dając się nabrać nawet na te paskudne donosy Wredopytka Krętacza, o których plotkowało całe miasteczko.

Ogromne, dębowe drzwi frontowe Historycznego Biura Detektywistycznego zaskrzypiały niemiłosiernie, kiedy Maja naparła na nie całym swoim ciężarem.

* *

– Dzień dobry – rzucił półgłosem Detektyw, otwierając drzwi do swojego gabinetu i gestem zapraszając Maję do środka. Jego niski głos zawsze przywodził Mai na myśl pomruki burzy.

Maja weszła do pokoju. Z przerażeniem stwierdziła, że nagle zapomniała datę bitwy pod Grunwaldem. Gorączkowo wytężała umysł. On o to zapyta. Na pewno zaraz o to zapyta!

– Jesteś na czas. To dobrze. – powiedział Drążel cicho. Maja zastanawiała się, czy wujek nigdy się nie uśmiecha, czy po prostu nie widać jego uśmiechu spod wąsów. – Zacznijmy szkolenie od razu.

„No nie! Nie pamiętam, kto był ostatnim królem Polski!” – załamała się Maja.

– Czy wiesz, po co uczymy się historii? – Drążel powoli podszedł do dużego, wypełnionego starymi książkami regału, stojącego tuż obok ogromnego biurka.

Z Mai jakby uleciało powietrze. Co się stało z pytaniem o daty? O ważne osobistości w historii? Zamiast tego ma odpowiedzieć na pytanie „Po co ci to”? Maja gorączkowo starała się skupić.

– Żeby… znać ważne daty i osoby, które były przed nami? – to było pierwsze, co jej przyszło na myśl. Patrzyła na wujka szeroko otwartymi oczami, bardzo zmieszana.

– Też tak kiedyś myślałem – Detektyw wcale nie wydawał się zdziwiony zakłopotaniem Mai. – Sądziłem, że będę najlepszym detektywem wtedy, kiedy zapamiętam wszystkie możliwe daty, fakty i nazwiska… – Drążel w zamyśleniu przesunął palcem po grzbietach kilkudziesięciotomowej encyklopedii historycznej, stojącej równo na regale. Po chwili dodał cicho i z naciskiem – Ale zapamiętana data czy nazwisko to wbrew pozorom nie jest nasz cel.

Wujek usiadł za biurkiem, dyskretnym gestem wskazał Mai krzesło naprzeciwko i zaczął grzebać w jednej z szuflad. Maja nie była pewna, czy dobrze rozumie słowa wujka. Chciała o coś spytać, ale nim zdążyła, zza biurka rozległ się cichy pomruk:

– Zapamiętaj… – po tych słowach znów zapadła cisza, przerywana tylko szelestem papierów w szufladzie. Maja wstrzymała oddech, aby nie uronić ani słowa. Drążel mówił dalej, powoli i z namysłem, robiąc przerwy po każdym zdaniu  –  Najlepiej jest uczyć się nie HISTORII, ale Z HISTORII… Poznajemy przeszłość po to, aby zrozumieć zachodzące procesy… I aby uniknąć pułapek, w które wpadali nasi przodkowie.

Detektyw w końcu znalazł to, czego szukał: stosik małych żółtych karteczek. Wyjął długopis z wewnętrznej kieszeni prochowego płaszcza, zanotował coś szybko i podał kartkę Mai:

– Proszę. To jest właśnie sens naszej pracy.

Notatka brzmiała: ”Historia jest nauczycielką życia.”

Tuż pod cytatem Maja ze zdumieniem zauważyła rysunek radosnej buźki i dopisek „Powodzenia, młody detektywie!”

Drążel i Maja popatrzyli sobie w oczy. Nieśmiały uśmiech detektywa chował się zupełnie pod jego obfitymi wąsami. A Maja uśmiechała się szeroko, czując, że szkolenie w Historycznym Biurze Detektywistycznym pod okiem wspaniałego Detektywa Drążela będzie jeszcze ciekawsze, niż to sobie wymarzyła.